วันหวยออก

เครดิตรูปจาก http://www.thummada.com/

เป็นธรรมดาของการค้าขาย ต้องมีวันที่ขายดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่ที่เมืองไทยนี่น่าจะมีอยู่ 2 วันในหนึ่งเดือนที่เป็นวันที่คนขายของอย่างเราต้องทำใจ ประมาณว่าวันนี้ไม่ใช่วันของเราอะไรประมาณนั้น คือวันที่ 1 และ 16

นึกออกแล้วล่ะสิว่าวันนี้เป็นวันอะไร…

ถูกต้องแล้วคร้าบ…

มันคือวันหวยออก…

แปลกแต่จริง (ไม่อิงนิยาย) ว่าทำไมวันหวยออกมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องขายของ ถ้าสังเกตให้ดี ๆ ร้านอาหารนี่จะเงียบเชียบ คนเดินห้างจะบางตา รถราจะเบาบางลงชั่วขณะหนึ่ง ในช่วงจังหวะที่วิทยุกำลังประกาศเลขเด็ด

ไม่ต้องดูไปไกล ลองสังเกตลูกน้องที่ร้านดู พอถึงวันนี้ทีไร จะมีอาการคึกคักมากเป็นพิเศษ เอาวิทยุออกมาตั้งกันเป็นระบบระเบียบหลังครัว (แบบไม่ต้องมีใครสั่ง) นั่งคุยยืนคุยกันแบบคึกคัก บางทีคุยออกรสชาติกันมากไปหน่อย ถึงกับเถียงกันหน้าดำคร่ำเครียดว่างวดนี้จะออกอะไร

หลังจากคุยกันแบบน้ำไหลไฟดับ จะมีช่วงระยะเวลาเดียวที่คนงานทั้งร้านจะเงียบกริบ (แบบไม่ต้องมีใครสั่งอีกเหมือนกัน) เมื่อเสียงวิทยุมาถึงตอนที่ถือว่าเป็นที่สุดของการรอคอย

เลขที่ออก!!!!!!!!! คือ…

ความสุขของคนซื้อหวยมันเป็นแบบนี้เอง…

คงไม่ต้องบรรยายความสุขของคนถูกหวย เราเองทั้งชีวิตไม่เคยถูกเลยสักครั้ง แต่พลอยจะได้รับอานิสงส์จากลูกน้องบ้าง เพื่อนบ้างยามเมื่อเขาถูกหวย

จริง ๆ แล้วก็พยายามจะบอกใครต่อใครว่า อย่าไปเล่นเลยไอ้หวยเนี่ย ยังไงก็ถูกเจ้ามือกินหมด ไม่มีใครรวยเพราะหวยหรอก แต่ความพยายามก็ได้หมดไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อไม่นานมานี้ เมื่อเราได้มีโอกาสมองมุมกลับมุมใหม่ มุมที่บังเอิญผ่านไปเห็นเข้า

ก็ตรงที่คนซื้อหวย เขาซื้อความสุขต่างหาก…

เป็นความสุขในช่วงระยะเวลาก่อนหวยจะออก…

เหมือนความหวังทั้งหมดทั้งมวลลอยอยู่ในอากาศ…

ใครถูกหวย ถ้าวัดกันด้วยปรอท ความสุขจะพุ่งปรี๊ดจนแทบทะลุปรอทกันเลยทีเดียว…

และถ้าไม่ถูก ก็ปลอบตัวเองกันไปกลาย ๆ ครั้งนี้ไม่ถูก ครั้งหน้าก็ต้องถูก…

จะว่าไปเรื่องหวยกับความสุขนี่ เป็นตัวอย่างง่าย ๆ เลยนะของคนที่อยู่ได้ด้วยความหวัง ชีวิตกับความหวังนี่เป็นของคู่กัน เพราะสองอย่างนี้ดูเหมือนจะเป็นสมการที่เราจำเป็นต้องมี ตราบใดที่เรายังมีชีวิตอยู่

มานั่งพูดกันถึงหวย ทำให้นึกถึงเรื่อง “หวยเป็ด” ที่ “ไอ้จิ๋ว” เพื่อนสนิทคนหนึ่งเล่าให้ฟัง อย่าเพิ่งทำหน้างงว่ามันคืออะไร มันแค่เป็นหวยสายพันธุ์ใหม่ (จะติดต่อกันเหมือนไข้หวัดสายพันธุ์ใหม่หรือไม่นั้น อันนี้ไม่มีใครกล้ารับรอง) เล่นกันแบบชาวบ้าน ๆ ตลาด ๆ ธรรมดานี่แหละ

จิ๋วเล่าให้ฟังประมาณว่า มีคนเดินมาขายหวย (ประมาณหวยเบอร์) เล่นกันคล้าย ๆ แบบขูดน้ำเต้าปูปลา“เค้ามาขายเบอร์ละ 20 บาท ขายแค่ 15 เบอร์ แล้วก็จับ เราได้ เราถูก ได้เป็ดมากิน ร้านในตลาดเค้าต้มเป็ดพะโล้ขาย ร้านนี้ เพิ่งเริ่มทำ บางวันเค้าก็ขายไม่หมด”

เล่นกันง่าย ๆ แบบนี้ ไม่ยุ่งยาก คนขาย ๆ ได้ 15 เบอร์ ก็ 300 บาท เป็ดพะโล้ตัวละ 270 บาท อีก 30 บาทเป็นค่าตัวสำหรับคนขายหวย กระจายรายได้ กระจายความสุขกันอย่างเห็นเห็น

ฟังแล้วแบบเออ! คิดได้เนอะ

แล้วทำให้คิดเลยไปถึงว่า เอ! นี่เป็นที่มาของคำว่า “เซ็งเป็ด” รึเปล่าหว่า!!!!