พอดี

เครดิตรูปจาก http://www.beautyfullallday.com/

ไม่ได้มานั่งบ่นเรื่องอ้วนให้ฟังหรอกนะคะ แต่ตอนนี้เวลาไปเดินตามห้างสรรพสินค้า หรือได้ยินโฆษณา (ไม่แน่ใจว่าชวนเชื่อรึเปล่า) จากทางทีวีที่กรอกใส่เราปาว ๆ ทุกวัน ต้องยอมรับจริง ๆ ว่าหนุ่มสาวสมัยนี้เขาเป็นห่วงเรื่องความสวยความงามกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด

ดูเอาจากคนใกล้ตัว ชักชวนกันกินโน่นกินนี่ เพื่อจะแลกกับความสุขเมื่อยืนอยู่บนเครื่องชั่งน้ำหนัก ไอ้เราก็บ้าตามเขาไปด้วย ลองกินเพราะด้วยความอยากรู้ เอาตัวเองเป็นหนูทดลองยาว่างั้นเถอะ เออ แล้วมันก็น้ำหนักลดลงจนได้นะ แต่ก็อย่างว่า ถ้าเราไม่ควบคุมอาหาร ยังขี้เกียจไปออกกำลังกาย ความอ้วนก็ยังตามตัวเรามาติด ๆ อยู่ดี

พอน้ำหนักลด คราวนี้กลับกลายเป็นทุกข์อย่างอื่น ประมาณว่าจะรักษาน้ำหนักตัวแบบนี้ไปได้นานอีกเท่าไหร่ หรือไม่ก็อยากจะลดน้ำหนักให้มันมากไปกว่านี้อีก นี่แหละทุกข์ของมนุษย์ (ที่ไม่มีอะไรจะทำ) อย่างเราโดยแท้

อย่างบ้านที่เราอยู่ก็เหมือนกัน วันดีคืนดีน้ำก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ตรงพื้นบ้าน หาสาเหตุก็ไม่เจอ เดาเอาว่ามันชอบเป็นช่วงฝนตกหนัก ๆ แต่ต้นเหตุของน้ำที่ซึมเข้ามาในบ้านได้อย่างไรนี่อยากจะเดา เรียกช่างมาหลายหน เขาก็ได้แต่รับปากว่าจะมาดูให้ แต่ไม่เคยโผล่หน้ามาตามที่นัดกันเสียที

กับประตูอัตโนมัติหน้าบ้านก็เหมือนกัน มันจะเปิดจะปิดแบบตามใจฉัน บางทีเรากดปิด มันดันเปิด บางทีเรากดเปิด มันดันกดปิด จนเกือบจะชนท้ายรถหลายหน เพราะประตูอัตโนมัติที่นี่เขาไม่มีเซ็นเซอร์ ทำให้พาลนึกถึงบ้านที่มีเด็ก และมีประตูอัตโนมัติแบบนี้ นับว่าเป็นอันตรายมากถ้าลูกหลานเราบังเอิญไปยืนอยู่ตรงกลางระหว่างประตูที่กำลังจะปิดพอดี

ดังนั้น จะเห็นได้ว่า ของที่เราได้มานั้นมันไม่เคยพอดีหรือดีพอ เมื่ออยากได้ของบางอย่าง ไม่ได้มาก็ต้องไปขวนขวายหามาให้ได้ แต่พอไปหาซื้อมาเป็นเจ้าเข้าเจ้าของมัน นาน ๆ เข้าไปก็เป็นทุกข์ เพราะความต้องการของเรามันมีมากเกินความพอดี

ไอ้ตอนซื้อก็คิดแค่ว่าอยากได้ มันคงจะทำให้ชีวิตเราสบายขึ้นเยอะ คิดไปเป็นตุเป็นตะ แต่พอไป ๆ มา ๆ กลับกลายมาเป็นภาระอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

คิด ๆ ไปของแบบนี้มีหลายอย่างนะในชีวิตเรา…

อย่างเช่น บ้าน, คอนโด, ตู้เย็น, เครื่องซักผ้า, คอมพิวเตอร์, ไอโฟน, ไอแพด ฯ ล ฯ

หลายอย่างในชีวิตของคนเรา มันเข้ามาคล้าย ๆ แบบนี้แหละ ยิ่งมีเยอะยิ่งเป็นภาระ เอาแบบไม่มีอะไรผูกขามาก นั่นนับเป็นเรื่องที่น่ายินดี เวลาจะไปจะได้ไม่ต้องทิ้งภาระให้คนข้างหลังมากนัก เอาให้ตัวเบา ๆ โล่ง ๆ เวลาจะเดินออกไปมันไม่ต้องออกแรงมากนัก

ที่เขียนแบบนี้ ไม่ใช่ว่าความอยากมี อยากได้ไม่ใช่เป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่ความอยากเหล่านี้ ควรมีในปริมาณที่เหมาะสม และจะเหมาะสมอย่างไร อันนี้คงขึ้นอยู่กับแต่ละคน เอาเป็นว่าอะไรที่เกินกำลังเราไปมาก ก็ปล่อย ๆ มันไปเสียเถอะ ชีวิตเราเดินมาถึงทุกวันนี้ได้ ก็นับว่าดีเหลือเกินแล้ว

ว่าแต่อ่านบทความนี่จบ อย่าลืมมานั่งนึกกันนะคะว่า เรามีของอย่างว่าเยอะไหม?