แม่จ๋า

…ถ้าคนที่คุณรักที่สุดกำลังจะจากคุณไป

คุณจะทำอย่างไร… 
อยู่เป็นเพื่อนเค้าจนกว่าเค้าพร้อมที่จะไป… 
หรือจะขอไปก่อนเพื่อที่จะไปยืนรอรับเค้า…
แต่ถ้าเลือกได้จริง ๆ

เค้าคงเลือกที่จะไปพร้อม ๆ กัน…

สุด เพื่อนเก่า (เก่ามาก) ได้ตั้งคำถามไว้อย่างน่าคิดอย่างที่จั่วไว้บนหัวคอลัมน์อาทิตย์นี้ ว่าเราจะทำอย่างไร เมื่อคนที่เรารักที่สุดกำลังจะจากเราไป จะอยู่และรอจนกว่าเขาจะไป หรือตัวเราเองที่ไปก่อน แล้วไปยืนรอรับเขา หรือเลือกจะไปพร้อมกัน

คำตอบคือ ไม่มีใครกำหนดไม่ได้ว่า เราจะจากโลกนี้ไปวันไหน เมื่อไร หรืออย่างไร โลกหน้ามีจริงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ อ่านมาถึงตอนนี้คนอ่านอาจอยากจะย้อนถาม แล้วเอามาถามทำไม

ถ้าอยากรู้จริง…

ต้องอ่านต่อไป…

ช่วงนี้เป็นช่วงจังหวะของชีวิต ที่คิดว่าไม่บังเอิญต้องพบเจอกับการแวะเวียนไปโรงพยาบาลบ่อยขึ้น ต้องไปงานศพถี่มากกว่างานวันเกิด ได้ยินข่าวการเจ็บป่วยไม่จากเพื่อนก็คนรู้จักพอ ๆ กับข่าวการหย่าร้างจากไม่คนใดก็คนหนึ่ง

ที่บอกว่าไม่บังเอิญเพราะว่า…

มันเป็นแค่ช่วงเวลาที่ทุกคนต้องผ่านก็เท่านั้นเอง…

อย่างวันแม่ที่ผ่านมา นอกจากจะไม่ได้พาแม่ออกไปทานข้าวอย่างที่ตั้งใจไว้ เราเองยังต้องพาแม่เปลี่ยนสถานที่ไปโรงพยาบาล ยังพูดเล่นกับแม่อยู่เลยว่า เดี๋ยวนี้ใคร ๆ เขาก็ฮิตพาแม่ไปหาหมอ เพราะฉะนั้นแม่ควรจะภูมิใจ

ปีนี้แม่อายุ 68 ปี ดูแม่หงอยและเหงาไปมาก ไม่ค่อยเข้มแข็งเหมือนผู้หญิงที่เรารู้จักมาตลอดทั้งชีวิต แว่บแรกที่คิดก็รู้สึกใจหายว่าหรือใกล้เวลาแล้ว อีกใจก็ตอบว่าไม่จริงหรอก แม่ยังอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรลูกได้อีกนาน

แต่แล้วความรู้สึกที่สองก็แว่บผ่านเข้ามาในเส้นสมองว่า แล้วเราพร้อมหรือไม่ ถ้ามันจะเกิดขึ้นวันนี้ เดี๋ยวนี้ คิดได้แค่นั้น ไม่กล้าคิดต่อ พร้อมกับบอกตัวเองว่า ทำวันนี้ให้มันดีกว่าเมื่อวานแล้วกัน อนาคตไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

คิดได้แค่นั้น ความสบายใจก็เข้ามาแทนที่…

คิดแค่อยากกอด อยากหอมแม่ตอนนั้น…

เลยวิ่งเข้าไปชาร์ทแม่เต็มที่…

ขณะที่กำลังเขียนต้นฉบับอยู่นี้ กำลังรอผลการตรวจเนื้องอกของแม่อย่างใจจดใจจ่อ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะก้าวผ่านมันไปด้วยกัน ไม่ทางกายก็ทางใจ

สุขสันต์วันธรรมดา วันที่เรายังมีคนรักและคนที่รักเราอยู่ ณ เวลานี้