เขาว่ากันว่า เพื่อนในวัยเด็ก ถ้าเราสามารถรักษาความสัมพันธ์จนพวกเราเติบโตไปด้วยกันได้ มิตรภาพที่เกิดขึ้นนั้นจะยั่งยืน และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความรู้สึกที่มีอยู่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาที่ก้าวเดินของมันไปเรื่อย ๆ
เมื่ออาทิตย์ก่อน ได้มีโอกาสกลับไปเจอเพื่อนเก่า นัดเจอกันกลุ่มเล็ก ๆ ที่ร้านอาหารกลางเมือง ถึงแม้กับเพื่อนบางคน เราอาจไม่ได้สนิทด้วยมากนัก แต่ก็รู้สึกว่าเราเห็นเพื่อนคนนี้อยู่ตลอดเวลาในความทรงจำ หลับตาลองนึกภาพก็นึกออกว่า ตอนเด็กเพื่อนเป็นอย่างไร และอะไรที่เราจำเขาได้ ไม่ใช่ภาพที่เบลอ ๆ ในความรู้สึก
ถ้าเป็นก่อนนั้น เราเองคงตะขิดตะขวงใจไม่ใช่น้อย ที่จะกลับไปเจอเพื่อนเก่า ๆ ไม่ใช่ไม่อยากเจอ แต่ด้วยเหตุผลปนความไม่แน่ใจว่า เพื่อนยังเหมือนเดิมไหม เปลี่ยนแปลงไปมากขนาดไหน แล้วเราจะเอาอะไรไปให้เพื่อนฟังว่าเราทำอะไร อยู่ที่ไหน อย่างไร
เพราะความที่เราเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ไม่ถนัดทีจะไปเล่าอะไรให้ใครต่อใครฟังถึงเรื่องส่วนตัว แต่ทุกวันนี้คิดว่า ประตูหลายบานของตัวเองได้เปิดมากขึ้น มันเปิดตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่สามารถตอบได้ชัดเจน แต่คิดว่ามันคงค่อย ๆ เปิดทีละนิด เป็นการเปิดความคิดในการตัดสินใจจะลองใช้ชีวิตแบบใหม่ เติมเต็มความสุขให้กับตัวเองกับวันที่เหลืออยู่
แล้วก็รู้ว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด…
การเปิดทำให้ชีวิตทุกวันนี้ของเรามีความสุขขึ้นเยอะ…
จริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่าประตูหน้าต่างของเราจะเปิดอ้าไปเสียทุกบาน เพียงแต่มีข้อจำกัดกับชีวิตน้อยลง ลองทำอะไรใหม่ ๆ ที่เราไม่เคยได้ทำดูบ้าง หรือถ้าได้ทำ ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมานานเหลือเกินแล้ว
เรียกได้ว่า เส้นแบ่งเขตแดนระหว่างโลกส่วนตัวกับโลกภายนอก มันเขยิบเข้ามาใกล้กันมากขึ้นหน่อย หรือบางทีก็หมุนมาทับกันบางช่วงเวลา เพียงแต่เราเลือกเพื่อนเลือกคนที่จะเข้ามาร่วมแชร์ชีวิตกับเรามากกว่า
คืนนั้นคืนที่นัดเจอกับเพื่อนสมัยเด็ก เราคุยแบบสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย ต่างคนต่างแย่งกันคุยแบบไม่ต้องมีฟอร์ม มีความสุขจนรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วแบบไม่รู้ตัว เผลอแป๊บเดียวถึงเวลาต้องแยกย้ายกันกลับบ้านเสียแล้ว
ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่เวลาไม่กี่ชั่วโมง แต่ก็รู้สึกว่ามันมีค่านะในความรู้สึกของตัวเอง เราต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน คิดกันเพียงแค่ว่า เดี๋ยวเราต้องมาเจอกันใหม่ในอีกไม่ช้า
มิตรภาพในวัยเด็กมันคงจะดีแบบนี้นี่เอง…
ที่ ๆ มันคงอยู่แล้ว มันไม่มีวันหายไปง่าย ๆ…
เชื่อว่าเราต่างคนต่างอยากจะหมุนนาฬิกา รอเวลาให้เราได้กลับมาเจอกันอีก ไม่มีใครตอบได้เหมือนกันจะเร็วหรือช้า รู้แต่ว่าคงมีสักวันที่เราจะได้กลับไปสนุกกันอีก
ประตูบางบานถ้าปิดอยู่ เราอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่า โลกภายนอกเขาเป็นอย่างไร ถ้าลองเปิดออกมาดู หรือถ้าไม่แน่ใจก็ค่อย ๆ แง้มออกมาก่อนก็ได้ ประตูและหน้าต่างบางบาน อาจจะนำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงดี ๆ ในชีวิตให้กับตัวเอง
ทั้งนี้ทั้งนั้นประตูจะเปิดหรือจะปิด เราคนเดียวที่จะเป็นคนตัดสินใจหมุนลูกบิดออกไป (แบบช้า ๆ)
