การรอคอย

เครดิตรูปจาก www.junjaowka.com

ชีวิตคนเมืองมักจะเร่งรีบไปเสียทุกอย่าง เร่งรีบจนบางครั้งเราลืมมองสิ่งที่สวยงามที่เกิดขึ้นไปอย่างน่าเสียดาย เคยเห็นคนที่เร่งรีบการใช้ชีวิตมาก ๆ จนบางทีอยากจะสะกิดถามเขาว่า ชีวิตนี้มีความสุขดีอยู่หรือ? กับการเร่งรีบแบบนี้

คำตอบคือ คงไม่…

แต่เขาอาจจะเลือกไม่ได้ก็ได้ เพราะถ้าไม่เร่งรีบก็อาจจะหมายความถึงไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่มีกิน แม้ชีวิตทั้งชีวิตพยายามจะบอกใครต่อใครว่า เงินไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต แต่ก็อดมองอีกมุมไม่ได้ว่า เงินก็มีความจำเป็นในชีวิตเราบ้าง แต่เราต้องรู้จักใช้มันให้เป็นมากกว่าให้เงินมาใช้เรา

เขียนมาถึงบรรทัดนี้ แอบได้ยินเสียงแม่บ่นลอยมาตามลมว่า…

“แกไม่เคยลำบาก ไม่รู้หรอก ว่าไม่มีเงินนี่มันเป็นยังไง”

อันนี้อาจจะจริง ถึงแม้ครอบครัวเราจะไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยเงินทอง แต่ก็ไม่ได้ลำบากขัดสนอะไรสักอย่าง คืออยากได้อะไรก็ได้ ของบางอย่าง แพงหน่อย อาจต้องรอเวลาในการที่จะได้มา แต่สุดท้ายแม่กับป๊าก็จะหามาให้เสียทุกครั้งไป

จำได้ว่าตอนวัยรุ่น อยากได้รองเท้าแตะยี่ห้อสกอลล์ ต้องใช้ปากกายี่ห้อร๊อตติ้ง เสื้อยืดแตงโม กระเป๋านักเรียนต้องจาค็อบ และ ฯ ล ฯ สิ่งเหล่านี้ขอแม่แล้วไม่เคยได้ เพราะแม่บอกว่าฟุ่มเฟือย แต่ถ้าอยากได้จริง ๆ ต้องเข้าทางป๊า ขออะไรเป็นได้หมดทุกอย่าง

เพียงแต่อาจจะไม่ได้ทั้งหมดภายในครั้งเดียว

การรอเป็นการฝึกฝนของเราอีกแบบ และเพราะการรู้จักการรอตั้งแต่เด็ก ทำให้เราไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไรมาก เมื่อเพื่อนมีของอะไรสักอย่าง แต่เรายังไม่มีหรือยังมีไม่ได้ ก็ไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเลยสักครั้ง

ต้องขอบคุณคำสอนที่แม่มีให้กับเรามาเสมอว่า ให้ใช้เงินให้เป็น กินหรูบ้าง นอนแพงบ้าง แต่วันไหนใช้เงินมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องใช้ให้น้อยลง

ชีวิตที่รู้จักการรอ ทำให้เราเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบไม่เร่งรีบ ชอบที่จะใช้ชีวิตในบ้านมากกว่านอกบ้าน ความสุขไม่ต้องไปหาที่ไหนไกล เพราะมันเริ่มต้นจากที่บ้าน การที่ใช้ชีวิตแบบนี้จะว่าไปมันก็ดีสำหรับคุณภาพชีวิตของเราเอง แต่บางครั้งแม่ชอบบ่นว่าเราเดินช้าไป

เดินช้า…

คิดช้า…

ช้าจนบางทีออกไปนอกบ้านทีไร ไม่ค่อยเข้าใจกับการเร่งรีบของผู้คน แล้วจะรู้สึกรำคาญใจเสียทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงแตรรถยนต์ ซึ่งมันดังไปสั่นประสาทแก้วหูของเราไปเสียทุกครั้ง พร้อมจะบ่นพึมพำกับตัวเองว่า “มันจะรีบไปไหน (หว่ะ)”

บ่นมาถึงตรงนี้ เสียงแม่เหมือนจะลอยตามลมมาอีกครั้งว่า “ไอ้เราก็เดินช้าเกิ๊น เดินให้มันไวหน่อย เดี๋ยวแม่ก็ไม่อยู่แล้ว”

เอาน่าแม่! จะเดินช้าก็เดินช้าแบบมั่นคง พร้อม ๆ กับไอ้ตัวความสุขก็เดินไปข้าง ๆ กับเรา สุขแบบนี้ใครจะเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม!