ซ้ายหรือขวา

เครดิตรูปจาก http://www.anattara.com/

หลายครั้งที่เราเคยขับรถอยู่บนท้องถนน โดยเฉพาะเวลาชั่วโมงเร่งด่วนในกรุงเทพ ฯ ถือว่าเป็นการฝึกความอดทนของตัวเองได้เป็นอย่างดี นอกจากจะต้องรู้จักอดทนอดกลั้นแล้ว ยังทำให้เข้าใจว่า เวลามักจะทำให้มนุษย์รอคอยเสมอ ไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง

รอคอยจังหวะเวลาให้มันเต้นได้ถูกที่ ถูกจังหวะ และถูกเวลา…

ในบทสนทนาหลายครั้ง กับเพื่อนสนิทหลายคน เล่าถึงชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง มักจะพูดถึงเสมอว่า ถ้ารู้อย่างนี้ไม่ทำดีกว่า ถ้ารู้อย่างนั้นรออีกนิดดีกว่า คำว่า “ถ้ารู้” ไม่มีใครรู้ล่วงหน้า มันมาตามจังหวะของมัน เราต่างหากที่เป็นคนตัดสินใจว่าจะจัดการกับมันอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ตอนนั้น

การตัดสินใจได้เกิดขึ้น และแล้วเดินข้ามผ่านช่วงเวลาของการตัดสินใจมาแล้ว ดูเหมือนเราจะได้แต่นั่งดูผลของการกระทำของเรา ว่ามันใช่หรือไม่ใช่ ดีหรือไม่ดี อาจจะไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า หรืออาจจะใช้เวลาหลายปีที่เราอาจจะคิดได้ว่า ครั้งนั้นเป็นการตัดสินใจที่ฉลาดหรือโง่อย่างไร

เรื่องฉลาดเรื่องโง่อันนี้เป็นเรื่องพูดยาก เพราะใครไม่มาเป็นเราไม่มีทางรู้ และเชื่อว่าเราทุกคนคงจะตัดสินใจแบบโง่บ้างฉลาดบ้างกันทั้งนั้น เราต่างที่จะเรียนรู้ในแบบของตัวเอง และถ้ามองให้ดี ทุกวันที่เราตื่นขึ้นมา เราตัดสินใจกันตั้งแต่เรื่องเล็ก ๆ ระดับก๋วยเตี๋ยวข้างทางชามละไม่กี่บาท จนกระทั่งถึงเรื่องใหญ่ ๆ ระดับที่มีผลกับเราไปตลอดทั้งชีวิตต่อการตัดสินใจครั้งนั้น

จะเรียกว่า “การตัดสินใจ” ซึมลึกอยู่ในสัญชาตญาณของเราก็คงไม่ผิดนัก…

เมื่อคืนมานอนนึก ๆ ดูก่อนที่จะหลับไปเหมือนทุกคืน คิดเล่น ๆ ว่าถ้าเราตัดสินใจเดินเลี้ยวขวา แทนที่จะเลี้ยวซ้าย วันนี้เราจะเป็นอย่างไรบ้างนะ จะเรียกว่าฟุ้งซ่านก็คงใช่มั้ง เมื่อจิตไม่นิ่ง เมื่อคืนเลยพาลฝันแบบหลับ ๆ ตื่น ๆ ไปตลอดทั้งคืน

คนเรานี่ก็แปลก รู้ทั้งรู้ว่าจิตฟุ้งซ่านไม่ได้มีประโยชน์อะไร คิดไปก็เท่านั้น เรื่องราวต่าง ๆ ก็เดินทางมาถึงเวลานี้ ไม่มีใครสามารถนั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลาไปแก้ไขสิ่งที่ผ่านมาได้ เมื่อนึกได้แบบนี้เมื่อเช้า ก็โล่งใจขึ้นมานิดหนึ่งว่า อย่างน้อยใจที่เต้นแบบผิดจังหวะ เริ่มกลับมาสู่โลกของความจริงอีกครั้งหนึ่ง

แล้วชีวิตก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดปกติ…

เริ่มต้นด้วยการเขียนทูดูลิสต์ (to-do list) ซึ่งส่วนตัวเป็นสิ่งที่ช่วยเราได้มาก ว่าวันนี้เรามีหน้าที่ต้องทำอะไรบ้าง เขียนมาเป็นข้อ ๆ ตามลำดับความสำคัญ เมื่อเขียนเสร็จก็เริ่มลงมือตามสเต็ปของมันไป

กลับมาเรื่องของการตัดสินใจกับการรอคอยอีกที ตามที่จั่วหัวคอลัมน์ไว้ข้างบน ตั้งใจจะบอกแค่ว่า บางครั้งการตัดสินใจกับบางอย่าง ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นตอนนี้เดี๋ยวนี้ การตัดสินใจบางเรื่อง เรารอคอยได้ เพียงแต่เราต้องใช้ความอดทนมากสักหน่อย

ฝึกความอดทนกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยขนาดนี้…

คงไม่มีอะไรยากอีกแล้ว…

ขอให้สนุกกับการใช้ชีวิต ในวันที่เรายังมีเรื่องให้ตัดสินใจและรอคอยอยู่ข้างหน้า…