 |
| ร้านคุ้กกี้ที่ Westwood Village |
เพิ่งได้มีโอกาสอ่าน “อาจารย์ในร้านคุ้กกี้” ของนิ้วกลมเสร็จเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว หนังสือมีความยาว 317 หน้า ใช้เวลาอ่านประมาณ 2 เดือนกว่า ๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่า ทำไมเราใช้เวลาในการอ่านนานเกินไปรึเปล่า หนังสือบางเล่มก็สนุกเกินกว่าที่อยากจะให้จบเพียงชั่วข้ามคืน
ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกครั้งที่สองในรอบหลาย ๆ ปีที่ผ่านมา จำได้ว่าครั้งแรกที่มีความรู้สึกแบบนี้ ก็ตอนที่ได้อ่านเรื่อง “ความสุขของกะทิ” ตอนจับหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาอ่าน คิดแค่ว่าอยากอ่านไปเรื่อย ๆ จำได้ว่าเป็นช่วงตอนไปเที่ยวทะเล
หนังสือดี ๆ สักเล่ม กับกระท่อมริมทะเลร้างผู้คน พร้อมกับลมพัดเข้ามากระทบใบหน้า อ่านไปพร้อมกับนั่งมองคลื่นม้วนตัวเข้าหาฝั่งตามจังหวะของมัน เป็นความสุขสงบในจิตใจของตัวเองที่ค่อนข้างหาได้ยากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
มาเจอกับหนังสือของนิ้วกลม ทำให้ความรู้สึกดี ๆ เก่า ๆ แบบนั้นเข้ามาเยี่ยมเยือนอีกครั้งหนึ่ง มันทำให้บางค่ำคืนที่จิตใจไม่ปกติ ตัวหนังสือบางตัว ข้อความระหว่างบรรทัดได้ช่วยให้ดึงตัวเองกลับเข้ามามองสิ่งที่เรามองข้ามไป กับบางอย่างที่เราอาจจะตั้งใจที่จะมองไม่เห็น ไม่ได้สนใจหรือไม่ได้สังเกต
ความสุขเป็นแบบนี้ เราต้องเลือกที่จะมองและเลือกที่จะหา
บทสุดท้ายในหนังสือ เขียนเกี่ยวกับคนที่มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำ เป็นคนที่หาตัวเองเจอว่า ตัวเองเป็นคนชอบทำคุ้กกี้ รู้สึกมีความสุขที่เห็นลูกค้าเดินเข้ามา และมีความสุขกับการได้กินคุ้กกี้ที่อร่อย อ่านมาถึงบทสุดท้าย ทำให้เรานึกถึงร้านคุ้กกี้ที่อยู่ถัดไปจากร้านอาหารของตัวเอง
ใน Westwood Village เพียงแค่ช่วงถนนหนึ่งบล็อดจาก UCLA campus ไม่มีใครไม่รู้จักร้านคุ้กกี้ร้านนี้ Diddy Riese ซึ่งเปิดให้บริการมาเป็นระยะเวลาไม่น้อยกว่า 30 ปี มีการสืบสานต่อกิจการจากรุ่นปู่ รุ่นพ่อ และตอนนี้ตกมาถึงรุ่นลูก ทำอยู่อย่างเดียวคือคุ้กกี้ประกบกับไอศครีม ขายถูก ขายดี คนในละแวกนี้ไม่มีใครไม่เคยชิม
คนจะเริ่มต่อแถวยาวเป็นบล็อค ๆ โดยเฉพาะในช่วงคืนวันศุกร์และเสาร์ แม้อากาศจะหนาว ฝนจะตก ลมจะแรง ร้านคุ้กกี้ร้านนี้ไม่เคยร้างลาผู้คนที่แวะเวียนกันเข้ามา
มาวิเคราะห์เอาเองว่า อะไรทำให้ร้านคุ้กกี้ร้านนี้ประสบความสำเร็จ ถ้าจะคิดถึงรสชาติของความอร่อย เราก็ว่ามันก็แสนจะธรรมดา แต่เรื่องการให้ความสุขของคนในเรื่องบรรยากาศ ร้านนี้ได้คะแนนเต็ม 10
เป็นอันรู้กันว่า ใครจีบกัน ใครออกเดท ต้องมาที่ร้านนี้ ด้วยความที่ต้องเข้าแถวรอนาน เพราะฉะนั้นจะเป็นโอกาสที่ดีที่ได้ยืนคุยกัน หนาวมาก ๆ เข้าก็กอดกัน อะไรจะอบอุ่นไปกว่าการได้กอดกันในวันที่อากาศหนาวที่นี่ (ว่าแล้วก็รีบเอามือขึ้นมากอดตัวเองในทันใด)
เวลาเดินผ่านหน้าร้านคุ้กกี้ทีไร รู้สึกไปเองว่ามีความสุขวนอยู่รายรอบ มันมีพลังงานที่ดีออกมาให้คนเดินผ่านอย่างเราสัมผัสได้
ไม่ว่าจะเป็นร้านคุ้กกี้ในหนังสือของนิ้วกลม หรือร้านคุ้กกี้ใกล้ ๆ ร้านเรา แม้จะให้ความสุขในคนละอย่าง ในแง่ของรสชาติหรือบรรยากาศ สิ่งที่เหมือนกันก็คือ การหยิบยื่นความสุขให้กับลูกค้าไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
อะไร ๆ ที่ให้ความสุขกับคนธรรมดาอย่างเรา อะไร ๆ ก็ดีทั้งนั้น
(เป็นบทความตีพิมพ์ในคอลัมน์ต่างองศา วันที่ 27 เมษายน 2553)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น