สีเสื้อกับการทำสลัด

<เครดิตรูปจาก jazzysdeli.com>

อาทิตย์กว่า ๆ ที่ผ่านมา จนกระทั่งมาถึงวันที่เรากำลังนั่งลงปั่นงานต้นฉบับอยู่นี้ อุณหภูมิการเมืองบ้านเราถ้าเป็นปรอท คงจะขึ้นสูงปรี๊ดจนเกือบจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ใช้คำว่า “เกือบ” เพราะยังมองเห็นแสงริบหรี่ที่ปลายอุโมงค์ สำหรับทางออกประเทศไทย

เราเรียนรู้อะไรจากเหตุการณ์ครั้งนี้?

เราว่าเราเรียนรู้เยอะเลยนะ สีแดง สีเหลือง สีน้ำเงิน สีชมพู สีเขียว สีขาว สีดำ มากันเกือบทุกสีแล้ว

ทำไมสีเหล่านี้ถึงรวมตัวกันไม่ได้

เรียนรู้เหตุการณ์ครั้งนี้ จากการเริ่มต้นทำสลัดให้ลูกค้ากินที่ร้าน ถ้าเราออกไปชอปปิ้งที่ซุปเปอร์มาเก็ตที่แอลเอ จะมีสลัดวางขายอยู่ประเภทหนึ่ง เรียกว่า “Spring Mix” คือมันผสมผักทุกอย่างเข้าด้วยกัน มองไปที่ชั้นวางของ ก็จะมีน้ำสลัดวางเต็มไปหมด มันก็มีหลายยี่ห้อ เป็นร้อย ๆ อย่าง แบบข้นแบบใส เครื่องปรุงหลากหลายชนิด โลว์คลอเลสตอรอล ออร์แกนิค และ ฯ ล ฯ

Spring Mix ที่นี่ได้รับความนิยมมาก เพราะรวมของทุกอย่างเข้าด้วยกัน มีความหลากหลายในรสชาติ ยิ่งสามารถเลือกน้ำสลัดเองได้ด้วย เหมือนกับได้กินผักทุกอย่างแบบ all in one

ถ้าเปรียบประเทศไทยเหมือนจานสลัด

และคนไทยเหมือนผักสลัด

สีเสื้อที่ทุกคนสวมใส่อยู่ตอนนี้เหมือนน้ำสลัด

ถ้าจะปรุงจานโปรดให้อร่อย มันต้องมิทซ์ต้องแมทช์รวมกัน รสชาติมันถึงจะกลมกล่อม

วันนี้หลายฝักหลายฝ่าย อยากจะแยกออกไปทำสลัดเอง ปรุงน้ำสลัดตามใจชอบ มันจะสมบูรณ์หรือเปล่ายังสงสัย มันคงไม่อร่อย อาจจะไม่ถูกปาก และสลัดคงไม่ใช่สลัดถ้ามีผักอย่างเดียวอยู่ในจาน

ทุกวันนี้สังคมไทยขาด dialogue ที่ดี ไม่เปิดใจให้กว้าง อย่าลืมว่าเราเป็นประเทศประชาธิปไตย เพราะฉะนั้นทุกคนสามารถมีความเห็นต่างได้ แต่ต้องไม่ใช้ความรุนแรง ควรจะอยู่ในกฎในเกณฑ์ตามกติกามารยาท

ถึงเวลาแล้วหล่ะ สำหรับการหันหน้าเข้าหากัน คุยกันดี ๆ ว่าวันนี้เราอยากกินสลัดแบบไหน จะใส่ผักอะไรบ้าง เอามะเขือเทศ เอาแครอท เอาหัวหอมไหม หรือว่าใส่งาดำงาขาวให้มันมีรสชาติปะแล่ม ๆ ใครจะเป็นคนไปซื้อวัตถุดิบ ใครจะเป็นคนปรุง จะเอาน้ำสลัดแบบไหน

ว่าแล้วเราก็เริ่มมาล้อมวงนั่งกินด้วยกัน

(เป็นบทความตีพิมพ์ในคอลัมน์ต่างองศา วันที่ 13 เมษายน 2553)