 |
| เครดิตรูปจาก www.oknation.net |
หลังจากเขียนเรื่องเกี่ยวกับการเมืองอาทิตย์ที่แล้ว ตอนนั้นมีความตั้งใจตั้งแต่วันที่ส่งต้นฉบับว่า จากวันนี้จนถึงวันเลือกตั้งเดือนหน้า จะงดเขียนและละเว้นการแสดงความคิดเห็นเรื่องเกี่ยวกับการเมือง ต้องยอมรับว่า เรื่องการเมืองไทยตอนนี้เป็นเรื่องกระทบกระทั่งกันง่ายดายมาก บางครั้งถึงกับโกรธกันแบบเอาเป็นเอาตาย เลิกคบกันไปเลยก็มี
เคยได้ยินจากเพื่อนคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่า ขึ้นรถแท๊กซี่แล้วดันเผลอไปพูดเรื่องการเมืองเข้า เธอคนนั้นโดนอัปเปหิจากรถแบบยังแสดงความคิดเห็นไม่จบด้วยซ้ำ ลองหลับตานึกดูว่า เพียงแค่สี เพียงความคิดเห็นที่ขัดแย้งกันอยู่บ้าง ถึงกับทำให้เราตัดเป็นตัดตายกันเชียวหรือ
แต่ความตั้งใจเดิมได้ถูกวางลง…
เรียกว่าแบบกระทันหัน…
เมื่อได้ยินเรื่องราวของความขัดแย้งมันลุกลามเข้ามาใกล้ตัวเรื่อย ๆ…
จนทำให้คิดไปเองว่า ทำไมเราจะไม่มีทางออกสำหรับสิ่งนี้เลยหรือ?
ขณะเดียวกันก็ถามตัวเองว่า ถ้าเราไม่เขียนในสิ่งที่เราเห็น เรามอง หรือเรารู้สึก นั่นอาจหมายความว่า เราไม่ได้ทำหน้าที่ของคนสื่อที่ดีในการสะท้อนภาพมุมมองอีกมุมหนึ่งว่า จะเป็นไปได้หรือไม่ ว่าเรายังจะอยู่ร่วมกันได้ในภาวะหลากสี
อย่าไปพูดเลยว่าใครจะมา ใครจะไป…
ประเทศไทยจะมีนายกเป็นผู้หญิงคนแรกหรือไม่…
ใครจะกลับเข้ามาโกงกินประเทศชาติได้อีก…
อันนี้เป็นเรื่องจริงที่เราหลีกหนีไม่พ้น…
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือวันนี้ และเดี๋ยวนี้…
ต้นเหตุของการที่เราทะเลาะกันแบบเอาเป็นเอาตาย ตัดพี่ตัดน้อง ตัดเพื่อนตัดฝูง เพราะอะไร? เพราะว่าเราขาดความเคารพในความคิดเห็นซึ่งกันและกันใช่หรือไม่ ต้องถึงขนาดที่จะเลิกคบกันไปเลยหรือ กับคนที่มีความเห็นไม่ตรงกับเรา
วันนี้บอกใครหลายคนว่า คุณจะเป็นเสื้อแดง เสื้อเหลือง หรือเสื้ออะไรก็แล้วแต่ เชื่อเถิดว่า มันต้องมีมุม ๆ หนึ่งที่เราสามารถยังอยู่ด้วยกันได้ เคารพในสิ่งที่คนอื่นคิด เท่า ๆ กับเคารพในสิ่งที่ตัวเองคิด เพราะไม่ว่าเราจะโกรธ จะเกลียดกันอย่างไร อย่าลืมว่าเรามีแผ่นดินไทยแผ่นดินเดียวที่เราจะต้องอยู่ด้วยกันไปจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง
มองในมุมบวก การที่เรามีความคิดเห็นขัดแย้งกัน ศรัทธาในแต่ละคนมีไม่เท่ากัน ย่อมนำไปสู่การโต้เถียงบนพื้นฐานของความมีเหตุผล และสิ่งเหล่านี้เอง ส่วนตัวแล้วเชื่อว่า จะสอนให้เราคิดเป็น การที่เราคิดเป็นแล้วเราจะไม่โดนใครหลอกง่าย ๆ
บอกกับนักเรียนของตัวเองในห้องเล็คเชอร์อยู่เสมอว่า รากปัญหาของประเทศเราทุกวันนี้มาจากระบบการศึกษา นอกจากคนส่วนใหญ่จะได้เรียนน้อยแล้ว ในจำนวนของคนส่วนน้อยที่ได้เรียนก็ยังมีปัญหาที่ยังไม่ค่อยมีใครได้พูดถึง คือ ขบวนการทางความคิดยังไม่เป็นระบบ หรือพูดภาษาแบบชาวบ้านก็คือ “คิดไม่เป็น”
การคิดเป็นไม่ใช่สิ่งที่เราจะได้มาชั่วข้ามคืน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เราต้องสะสมไปเรื่อย ๆ พยายามบอกให้นักเรียนฟังอยู่เสมอว่า
“แสดงความเห็นออกมาเถอะในห้องเรียนน่ะ จะถูกจะผิดไม่มีใครว่า ดีเสียอีกที่อาจารย์จะได้เรียนรู้ความคิดเห็นของนักเรียนบ้าง”
วันนี้เราคิดต่างเห็นต่าง ใส่เสื้อกันคนละสี อันนี้ไม่เป็นไร…
แต่อย่าลืมที่จะเคารพความคิดเห็นซึ่งกันและกัน…
แค่นั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น